राष्ट्रियता, जनताका अधिकार, जनजिविकाका सवाहरुदेखि लिएर विभिन्न सामाजिक न्यायका मुद्धाहरुमा केन्द्रित हुनुपर्ने आवश्यकता छ । साथै श्रमिक वर्गको अग्रदस्ता निर्माणका लागि हुने सार्थक बहस, वैचारिक संघर्ष, प्रयत्नहरुलाई बढाएर लैजान ढिलाई भैसकेको छ । साम्राज्यवादी हस्तक्षेपहरु, जनताका अधिकारका प्रश्नहरु, शिक्षा, स्वास्थ्य रोजगारीका सवाल, महंगी, भ्रष्टाचारका मुद्धाहरु, जनताका जीविकाका सवालहरु, सामाजिक–सांस्कृतिक विभेद, उत्पीडनका कुराहरु, जाव्यवस्था, लैंगिक उत्पीडनका विषयहरुमा आन्दोलनहरुलाई संगठित गर्दै जानु अग्रगामी, वामपंथीहरुको कार्यभार हो ।

विकृत र भद्धा पूँजीवादको बढ्दो प्रभावसँगै सामाजिक–साँस्कृतिक विभेद र उत्पीडन झन पछि झन उग्र बन्दै गइरहेका छन् । विद्यमान राजनीतिक शक्तिहरुले श्रमिक, महिला, दलित, जनजातीहरुलाई राजनीतिक मुक्तिका लागि प्रेरित गर्ने भन्दा पनि आफ्नो भोट ब्यांकको रुपमा प्रयोग गरिरहेका छन् ।  एकथरि मानिसहरु समाजमा जातीय विभेद अन्त भएको दाबी गर्छन् तर हरेक दिन जातका अधारमा हुने उत्पीडन र हिंशाका घटनाहरुले त्यो कुरालाई खण्डन गरिरहेका छन् । राज्यदेखि शैक्षिक तथा सामाजिक क्षेत्रहरु धर्मनिरपेक्ष हुनुपर्ने ठाउँमा आफै धार्मीकता, अवैज्ञानिकता र भाग्यवादलाई बढावा दिन उद्धत छन् । तर सत्य कुरा के हो भने आजको पूँजीवादभित्र धर्मनिरपेक्षता संभव नै छैन । अर्कोतिर साम्राज्यवादी फण्डिङ एजेन्सीहरुद्वारा वित्तपोषित एन.जि.ओ.हरुले मानिसहरुलाई राजनीतिक चेतनाबाट बिमुख गराउँन र परजीवी संस्कृतिलाई बढावा दिइरहेका छन् । स्वयंं राजनीतक पार्टीहरु नै आज आइ.एन.जि.ओं तथा एन.जि.ओ.हरुका मगन्ते कार्यकर्ता बनेका छन् । बेला–बेलामा आफ्नो निकम्मापन लुकाउन संसदवादी पार्टीहहरुले प्रतिगमनको डर देखाएपनि उनीहरु स्वयंं नै प्रतिगमनका स्रोत बनिरहेका छन् । यो क्रम घट्ने होइन बढ्ने देखिन्छ । पूँजीवादी व्यवस्था कायम हुँदासम्म आर्थिक शोृषण, सामाजिक, सांस्कृतिक उत्पीडन, साम्प्रदायिता, लैंगिक उत्पीडन र जातीय विभेदजस्ता कुहरु हट्ने होइन कि झनै बढेर जानेछन् । यी समस्याहरको विरुद्धमा प्रगतिशील र सचेत सामाजिक कार्यकर्ताहरुले जनतालाई सही कुरा बुझाउँदै सक्रियतापूर्वक संघर्षका मोर्चाहरु सम्हाल्नुपर्ने र  आवश्यकता छ ।

अर्को चुनौति भनेको समाजमा बढ्दै गइरहेको साँस्कृतिक भ्रष्टीकरण हो । शासक वर्गले जनताको सोंचलाई नियन्त्रण गर्न र घटिया विषयवस्तुमा रुमल्याइराख्नका लागि विकृत, अमानवीय, अश्लिल, अवैज्ञानिक, भाग्यवादी र विषाक्त संस्कृतिको प्रचार–प्रसार गर्ने काम गरिरहेको छ । यसका विरुद्ध जनताको बिचमा जनविरोधी सोंचबाट समाजलाई मुक्त गर्नका लागि साँस्कृतिक जागरणमुखी आन्दोलनको आवश्यकता छ । सँस्कृतिकर्मीहरुका साना–साना टिमहरु बनाएर बस्तीहरुमा पुग्ने र सही विचारले जनतलाई मसिनोगरी प्रशिक्षित गर्ने कामहरु पर्याप्त रुपमा हुनसकेका छैनन् । वैचारिक विकासका लागि युवाहरुका बीचमा, विद्यार्थीहरुका बिचमा अध्ययन समूहहरु बनाउँदै वैज्ञानिक चिन्तनको विकासका लागि नियमित छलफल, सामुहिक अध्ययन, विचार–विमर्श र प्रशिक्षणका कार्यक्रमहरुको त्यत्तिकै खाँचो छ ।
विभिन्न क्रान्तिकारी शक्तिहरु, वैचारिक–राजनैतिक फोरम र साँस्कृतिक संगठनहरुमार्फत यी मुद्धाहरुमा बहस केन्द्रित गर्नुपर्ने आजको  आवश्यकता हो । विचार, सिद्धान्तमा पैदा भएको संस्थागत विघटनको यो चरणमा नयाँ सिराबाट यात्रा थाल्न जरुरी भइसकेको छ । विकल्पविहीन निराशा र कार्यक्रमविहिन निस्क्रिय आशावाद दुबैले इतिहासप्रति न्याय गर्न सक्दैनन् । बरु विचारधारात्मक संघर्षसहितका सार्थक पहलकदमीहरुले मात्र आन्दोलनमा देखा परेको खडेरीमा आशाको सञ्चार गर्नसक्छन् । वर्तमानले हामीबाट यही कुराको माग गरेको छ । न्यायपूर्ण यात्रा कष्टकर र  लामो अवश्य छ तर असंभव छैन ।