चोम्स्की भन्छन्ः “साहित्यले मान्छेलाई दीर्घकालीन प्रभाव त पार्छ तर क्रूर वर्तमानसँग पौँठाजोरी खेल्न त तथ्य र तर्क भने दिँदैन । जमेको मष्तिष्कलाई घन बजार्न सहज ज्ञानले थाहा नपाएका, नचिनेका घटना, पात्र र प्रवृत्तिलाई खुलस्तै प्रतिरोधको तर्क उत्पादन गर्नु आजको लेखकीय आवश्यकता हो ।” हो, पक्कै समयसँगै शक्तिका क्रूर खेल चिन्न र प्रतिकार गर्न अहिले वैचारिक हतियार अत्यन्तै जरूरी छ । पुँजी र प्रविधि मार्फत मिडिया कब्जा गरेर मानवबाट करपोरेट उपभोक्तामा मात्र फेर्दैछ । संवेदनहीन रोबट निजत्व र पुँजीको चाहामा म्याराथुन गर्दैछन् ।

आफ्नै कुरा गरौँ– एकपटक मलाई जीवनका कथाव्यथा भन्न निम्त्याइयो । तब मैले बकपत्र लेखें।  सवार्ल्टनका आँशु र मुस्कान अभिजातवर्गको कलमकारले बुभ्mन र आत्मसात गर्न नसक्नु स्वभाविक हो । अझ साहित्य, कला, संस्कृति र पत्रकारितामा पक्षधरता हुन्छन् नै । सवाल्टर्नहरू धुलो टकटक्याउँदै उठेर अभिजातहरूसँग आँखा जुधाउने धृष्टता गर्छन् । मेरो सौन्दर्यवोधको भिन्नता यही हो ।

एउटा डाक्टरमा वैज्ञानिक चिन्तन हुनु पहिलो सर्त हो, सांस्कृतिक संवेदना भिन्नै कुरा हो । यदि कुनै वैज्ञानिक अवैज्ञानिक पथबाट गुज्रिन्छ भने पाएको ज्ञान, बुद्धिको कुनै अर्थ हुँदैन उसको भूमिका व्यवसाय मात्र बन्छ । एउटा प्रजातन्त्रवादी बन्न, समाजवादी बन्न, कम्युनिष्ट बन्न वैज्ञानिक चिन्तन राख्नु पहिलो सर्त हो । भिन्न विचार र आस्थाको सम्मान गर्नु उसको आफ्नै गरिमा कायम पनि गर्नु हो । यो चिन्तन जति राजनीतिक विचारमा लाग्छ, त्यतिकै धार्मिक आस्था स्विकार्नेमा पनि लाग्छ ।