मोहन विक्रम एण्ड कम्पनीले यो भ्रष्ट व्यवस्थालाई अग्रमोर्चामा उभिएर जोगाउनुपर्ने कुरामा जोड दिन्छ । चुनावमा प्रतिक्रियावादी पार्टीहरुसँग गठबन्धन गरेर चुनाव लड्छ । संसदीय सुविधाको चुत्था स्वार्थहरुमा ¥याल चुहाउँछ । त्यसैले उफ्रेर क्रान्ति र वर्ग संघर्षको डिग हाँक्छ । यो कम्पनीको तुलनामा एमाले, माओवादी, एकीकृत समाजवादीहरु इमान्दार छन् । उनीहरुले कमसेकम जे गर्न सकिन्छ यही व्यवस्थामा गर्ने हो अरु गर्न सकिदैन भन्छन् । क्रान्तिको डिग हाँक्दैनन् । यो आलोचनाबाट हेर्दा मोहन विक्रम एण्ड कम्पनी सरकारी कम्युनिस्टहरुमा सबैभन्दा ठग कम्पनी हो । यो पछिल्लो घडिमा पतन भएको कम्पनी हो । 

सन् १९६० को पहिलो दशकमा चीनको कम्युनिस्ट पार्टी र अल्वानियाको कम्युनिस्ट पार्टीले सोभियत संशोधनवादका विरुद्धमा संयुक्त रुपमा महान सैद्धान्तिक संघर्ष चलाएका थिए । दिनहरू बित्दै गए । चिनियाँ कम्युनिस्ट पार्टी र अल्वानियाको कम्युनिस्ट पार्टीमा केही सामान्य मतभेदहरु थिए । ती मतभेदहरु त्यति अस्वभाविक देखिंदैनथे ।

इतिहासको मजाक त यहाँ भयो कि माक्र्सवादी पार्टीको कैयन विधायकहरु भटाभट भारतीय जनता पार्टीमा प्रवेश गरे । कहाँको माक्र्सवाद, कहाँको कट्टर हिन्दुवादी पार्टी भारतीय जनता पार्टी ? यो सामान्य दार्शनिक गरिबी होइन । क्युवा, इन्डोनेसिया र पाकिस्तान लगायत विश्वका कैयन कम्युनिस्ट पार्टीका नेता कार्यकर्ताहरुमा माक्र्सवादी लेनिनवादी विश्व दृष्टिकोणको निर्माणमा साँस्कृतिक रुपान्तरण र तदनुरुपको व्यवहारमा धेरै समस्याहरु पैदा भए । कुरा माक्र्सवादको गर्ने तर व्यवहार पँुुजीवादी दर्शन अनुरुप गर्ने कार्यको जगमा नै डरलाग्दा प्रतिक्रान्तिका घटनाहरु घटेका थिए । 

आजको समाज व्यवस्थाको परिवर्तन यो जनविरोधी र प्रतिक्रियावादी व्यवस्थाको चिहानमा मात्र सम्भव छ । त्यसका लागि हामीले सर्वप्रथम विचार, व्यवहार र आचरणको प्रश्नमा माक्र्सवादी लेनिनवादी सिद्धान्तको मार्ग अवलम्वन गर्न जरुरी छ । समग्रमा यही नै साँस्कृतिक रुपान्तरण हो । साँस्कृतिक रुपान्तरण नभएका नेता तथा कार्यकर्ताहरु जतिसुकै सशस्त्र मानसिकताका भएपनि त्यस्तो पार्टीबाट क्रान्तिको अभिभारा पूरा हुन सक्दैन ।